De SolarCoaster

17.12.2020 Martin Visser

De SolarCoaster

We naderen het eind van een uitermate enerverend jaar. Binnen Krannich Solar bestaat er het begrip “Riding the SolarCoaster”, welke we gebruiken als we ons weer eens buigen over de volgende U-turn die eraan komt. Hoe gaan we om met Covid, welke gevolgen verwachten we daarvan, hoe zit het met de beschikbaarheden, wat gaan verzekeraars doen, wat doen de grondstofleveranciers, welke gevolgen heeft het voor ons als een of andere overheidsinstelling de paaltjes weer eens verzet en zo meer van die onderwerpen.

Soms kijken we elkaar dan aan (tegenwoordig vooral via Teams) en zeggen we collectief “solarCoaster”, gevolgd door “never a dull moment”. Gewoon om uit te drukken dat we absoluut niet in een saaie tak van sport zitten en dat, soms stevige, veranderingen onze enige constanten zijn. Het houdt ons scherp en het werk divers op ons deeltje van de route naar een hernieuwbare energietransitie en onze bijdrage aan het verbeteren van ons klimaat.  

Toch, in het licht van klimaatveranderingen en energie transities, hebben wij het zeer goed in Nederland! Wij hebben vele keuzen die we kunnen maken qua techniek, logistiek, financiële modellen en politieke aspiraties. Zoveel zelfs dat we genoeg tijd vinden om hier uitgebreid over te bakkeleien. Solar vs Wind, de rol van waterstof, daken of weilanden c.q. water etc. De nieuwsbrieven staan er tegenwoordig vol mee.

Wij kunnen onze dagen hiermee vullen. Dat is fantastisch, aangezien we stap voor stap naar een beter resultaat toewerken. Voor de mensen na ons en de wereld waarin wij hopen dat zij straks kunnen leven. En toch zit hem daar, mijns inziens, een beetje de kneep in ons collectieve denken.  Wij denken hier meestal erg “lokaal” in termen als “Nederland” , “Europa” of hooguit “het Westen”. Vaak vergeten we dat er grote delen van de wereld zijn die de luxe van al die keuzen, om een betere wereld voor diegene na ons na te streven, niet kennen. Zij worden bepaald door doelen die vaak nog geen dag ver rijken. Bijvoorbeeld de vraag wat er die avond gegeten moet worden of hoe het onderwijs van hun kinderen betaald moet worden.

"Ik wil niet overkomen als een reclamespotje met
een kind met hongeroedeem, gevolgd door een rekeningnummer."

In de zomer van 2019 was ik in Malawi voor ontwikkelingswerk. Ik heb daar met mensen gesproken over uiteenlopende onderwerpen. Thema’s als “klimaatverandering” of “energietransitie” zijn absoluut geen onderwerp van gesprek. Wel akkerbouw, veeteelt, meststoffen en schoolbenodigdheden. De meest voorkomende vorm van “recycling” is de brandstapel die dag en nacht smeult en letterlijk alles verteerd.

Nu wil ik niet overkomen als een reclamespotje met een kind met hongeroedeem, gevolgd door een rekeningnummer. Ik ben van die reis teruggekomen met de overtuiging dat het oplossen van ons klimaatprobleem en een energietransitie naar 100% herbruikbaar niet kan zonder het beetpakken van ongelijkheid. Oude thema’s die de wereld zoals wij die kennen verdelen in rijk en arm, kansarm of kansrijk spelen een sleutelrol. Er is immers maar 1 atmosfeer, welke zich niet zal laten opdelen in een westers deel en een “overig” deel. Kortom; ik ben onze uitdaging groter en veel breder gaan inzien.

Ik ben een zeer optimistisch mens en ben ervan overtuigd dat de mens in staat is de wereld om zich heen te veranderen, ieder binnen zijn of haar vermogen en ieder op zijn of haar plek. Natuurlijk is het bij onszelf, en onze rijke samenlevingen beginnen, een goed begin. Maar ik denk dat het echt zware werk pas begint als wij onze eigen doelen hebben gehaald!

"Ik werd laatst de mantel uitgeveegd door mijn beide dochters,
omdat ik (nog) geen elektrische auto rijd."

Ik sluit af met een leuk voorbeeld over hoe in een tijdspan van slechts drie generaties gedachtegoed en de dagelijkse inspanningen verschillen. Ook hoe opvattingen (mijns inziens ten goede) aan het veranderen zijn. Dat is overigens een zeer duurzame ontwikkeling.

Terwijl ik dit schrijf is mijn vader in Nigeria. Daar houdt hij zich bezig met het ontwikkelen, bouwen en uitvoeren van een tweeling terminal voor olietankers en de handel in ruwe olie en brandstoffen. Dit doet hij al zijn hele werkzame leven over de hele wereldbol. Dit terwijl zijn zoon (ik) zich dag in dag uit bezighoudt met het bevorderen van schoon energiegebruik door in deze geweldige PV-branche te werken. Mijn vader is zoals vele goede vaders buitengewoon enthousiast over wat zijn zoon doet en elke keer als we elkaar spreken word ik geacht “the state off the (PV) industry” met hem te bespreken. Maar hij ziet het toch vooral nog als iets nieuws. Zijn standaardgrap is dan ook dat als ik ervoor zorg dat de containerschepen steeds meer panelen gaan vervoeren, hij er wel voor zorgt dat ze überhaupt bij ons aankomen. Maar ook ik vertegenwoordig een generatie die opgevolgd gaat worden. Zo werd ik laatst de mantel uitgeveegd door mijn beide dochters, omdat ik (nog) geen elektrische auto rijd. Termen als “het wordt eens tijd”, “belachelijk” en jawel… “denk een beetje aan ons” kwamen vanaf de achterbank mijn kant op. Ik ben zeer benieuwd wat mijn toekomstige kleinkinderen gaan zeggen.