Frits Verhoef, nam onlangs afscheid van econic (nu evoyo) het bedrijf dat een enorme groei kent. Verhoef is een van de grondleggers van econic, daar is hij meer dan trots op. Het bedrijf is met hun verschillende e-homeservices, waarbij de consument niet zelf hoeft te investeren in een duurzaam huis, maar hij ook kan huren, niet meer weg te denken uit de energietransitie.

In 2006 begon Verhoef met zonnepanelen. “Dat was in de tijd dat de terugverdientijd nog 120 jaar was”, grapt hij. "Ik was destijds al bezorgd over de planeet en probeerde iets te vinden waarbij ik in elk geval bijdroeg aan duurzame energie. In 2013 begon ik bij Triple Solar met de warmtetransitie en had daar met warmtepompen dezelfde ervaring als destijds met zonnepanelen. Niemand kende ze.”

‘Ik wil de energietransitie even aan anderen overlaten’
“Ik draai het beste en ben het gelukkigste als ik een bedrijf van niets naar iets kan opbouwen. Van idee naar uitvoering. Toen duidelijk werd dat econic goed ‘stond’ begon het bij mij te kriebelen. Ik vind dat je altijd moet blijven doen wat je hart je ingeeft en waar je je senang bij voelt. Het is tijd voor iets anders en wat dat is, daar ga ik me de komende tijd over beraden.”

Hij zit weer fris in de wedstrijd. Na zijn vertrek was het tijd voor wat welverdiende rust. Dat doet Verhoef het liefste op de fiets. Fietsen maakt zijn hoofd leeg zodat hij kan nadenken over zijn volgende stap. “Ik heb momenteel het idee dat ik echt wat anders wil gaan doen. Zeg nooit nooit, maar ik wil de energietransitie even aan anderen overlaten”, vertelt hij.

Steward-ownership
“Ik ben aan het kijken naar steward-ownership, waarbij het doel van een bedrijf voor de winst gaat. Dat is een verzamelnaam om op een andere manier een bedrijf te leiden en de maatschappelijke, duurzame of sociale missie te waarborgen. Zeggenschap en economisch belang worden uit elkaar getrokken. De zogenaamde stewards leiden het bedrijf en hebben stemrecht en houden de missie van het bedrijf in het oog, maar ze hebben geen economisch belang", vertelt Verhoef.

"Investeerders  worden eerlijk gecompenseerd maar hebben niet zonder meer recht op de volledige winst en hebben relatief weinig zeggenschap. Over de winst worden duidelijke afspraken gemaakt: deze wordt geherinvesteerd in de onderneming, gebruikt in lijn met haar missie of gedeeltelijk uitgekeerd aan investeerders.”

Hij vervolgt: “Waar ik me persoonlijk zorgen over maak, is dat de ontwikkeling van zonne-energie enorm snel is gegaan en dat ik deze versnelling tot nu toe mis bij de warmtetransitie. Die is veel ingewikkelder. Dat heeft onder andere te maken met financiën. Helaas denken consumenten in terugverdientijden. De zonnepanelen zijn gaan groeien toen de terugverdientijd zeven à acht jaar was. Bij de warmtetransitie zijn we daar nog lang niet.”

‘Het energielabelsysteem werkt niet door de overspannen woningmarkt’
“Door het tekort aan woningen werkt een hoger energielabel als extra verkoopwaarde voor een huis niet. De woningnood neemt zulke vormen aan, dat het de mensen een zorg zal zijn of ze label E of A hebben. Ze willen wonen. Dus het systeem dat destijds is bedacht werkt niet door de overspannen huizenmarkt”, beweert Verhoef.

“Dat terwijl het sommetje wel werkt, want als je een woning koopt met een energierekening van 400 euro per maand of een met een rekening van 150 euro per maand, dan kun je dat verschil natuurlijk meteen in je hypotheek stoppen. Daarbij moeten er beslissingen worden genomen. We zijn allemaal op elkaar aan het wachten."

Zonnestroom delen met de buren
“Allerlei parameters maken het niet echt aantrekkelijk je huis te verduurzamen. Een van de oplossingen zou kunnen zijn dat de energiebelasting op gas hoger wordt. Die is nu lager dan op elektra. Het is natuurlijk raar dat je als overheid zegt: we gaan aardgas uitfaseren en allemaal over op elektra, maar we belasten gas minder. Dat gaan ze wel doen, maar in kleine stapjes. Ik denk dat de overheid daar ook veel beter over moet communiceren en sneller aan die belastingknoppen moet gaan draaien”, stelt Verhoef.

“Ik ben veel meer gaan geloven in een lokale aanpak met betrokkenheid van de burgers: dus met een buurt of met een straat. Het probleem is natuurlijk dat er niet één plan mogelijk is. Dus de Regionale Energiestrategieën zijn zeker goed, maar het vervolg zou eigenlijk moeten zijn: voor deze wijk zijn twee opties mogelijk, we betrekken de burgers erbij, we rekenen uit wat het kost en dan kiezen we. Datzelfde geldt voor met de hele straat een buurtbatterij kopen, het is toch veel sympathieker als jouw buurman jouw niet gebruikte zonnestroom kan gebruiken als je het zelf niet nodig hebt”, zo vraagt hij zich hardop af.

“In het tempo waarop het nu gaat ben ik bang dat we zeker nog dertig jaar aan aardgas vastzitten. Ik denk dat het zou helpen als je van overheidswege een energietransitiegeneraal aanstelt die de transitie als een militaire operatie aanvliegt. De provinciale kolonels moeten aan hem rapporteren. Een beetje vergelijkbaar met hoe we in de jaren '60 overgingen van steenkool naar gas. Dat gebeurde gewoon. Nu zat daar voor iedereen natuurlijk een enorme vooruitgang in en dat mis je bij de huidige transitie. Nu zit men al in een warm huis en gaat men over naar een warm huis", besluit Verhoef.

“Deze transitie is lastiger omdat het vooral ‘gedoe’ is voor de consument. Maar het is natuurlijk niet alleen maar kommer en kwel. De aanloophobbel hebben zonnepanelen natuurlijk allang gehad. Nu heeft bijna iedereen ze. En uiteindelijk gaan we deze hobbel bij de rest van de energietransitie ook over.”