Wat nou: this is a mans world?! Er raast ook heel wat oestrogeen door het net. Wij praten iedere maand met een spraakmakende vrouw.

Een vrouw met een missie. Al van kleins af aan wist Amelie Veenstra (51) dat ze de wereld ging redden met zonne-energie. Waarom zagen de kinderen en volwassenen om haar heen de ernst van de situatie niet in? Inmiddels voert ze namens Holland Solar de lobby richting Den Haag aan en zal ze niet rusten voor ze haar doelen behaalt.

Veenstra is pas sinds een jaar Directeur Beleid bij Holland Solar. “Ik werk al veel langer voor ze hoor, maar als woordvoerder vond ik dat het wel tijd werd om me duidelijker te verbinden aan Holland Solar.” Toch heeft ze daarnaast ook nog een eigen bedrijf: Transitiedoeners. “Samen met mijn compagnon begeleiden we onze klanten in de energietransitie. We helpen bijvoorbeeld veel gemeentes die er tegenaan lopen dat ze niemand kunnen verplichten panelen te leggen of te isoleren. Maar heel veel mensen willen dat uit zichzelf al. Ook omdat het beter voor hun portemonnee is. Wij denken dan mee over de juiste aanpak om die mensen te bereiken.“

Gezin

Veenstra is moeder van een zoon (16) en een dochter (11). “Ik heb zo’n standaard gezinnetje met een man, een jongen en een meisje. Alleen de volgorde was niet helemaal gebruikelijk. Want mijn zoon kwam eerst, ik was alleenstaand moeder, toen mijn man, en toen mijn dochter.”

Hoewel daar niets meer van te horen is groeide Amelie op in Friesland als dochter van een automonteur en een tienermoeder. Ze maakt zich zolang ze zich kan herinneren al zorgen over het milieu. “Onze brandstof raakte op en er was het probleem van zure regen, zo leerde ik op school. Ik snapte niet dat andere kinderen zich daar geen zorgen over maakten en dat zelfs grote mensen het niet begrepen. In die tijd had je alleen zonnecellen in rekenmachines en in de ruimtevaart. Ik wist dat dat het antwoord was op ons probleem. Ik wilde de wereld redden met zonne-energie. Dus besloot ik toen al onderzoeker te worden om zoveel mogelijk goede zonnecellen te creëren.”

Ze vervolgt: “Ik kon toevallig goed leren. Maar het was in die tijd nog heel ongebruikelijk om als meisje carrière te willen maken. Ik moest zelfs bij de rector komen om aan te horen dat het bètapakket eigenlijk te zwaar was voor meisjes. Maar ondanks dat ging ik natuurkunde studeren in Groningen en ben ik daarna gevlucht naar een plek waar het er allemaal een stuk minder kleingeestig aan toe ging. Zo kwam ik in Rotterdam terecht.”

Missie

Onderzoeker werd ze eigenlijk nooit. “Ik heb geen zitvlees. En het was toen ik afstudeerde ook al heel duidelijk dat we met zon en wind verschrikkelijk veel kunnen oplossen. Daar had ik dus gelijk in. Maar gelijk hebben is niet hetzelfde als gelijk krijgen. Het probleem bleek hem nu vooral in het beleid te zitten, dus daar verschoof ook mijn aandacht naartoe om mijn missie te volbrengen.”

Die overgang van techniek naar beleid was eigenlijk ook niet zo heel verrassend. “Ik keek als twintiger al tot diep in de nacht naar debatten en raakte jong betrokken bij de Rotterdamse politiek. Mijn droombaan was om voorzitter van de Tweede Kamer te worden.” Die ambitie heeft ze inmiddels laten varen. “Ik ben erachter gekomen dat je als lobbyist achter de schermen heel veel invloed kan uitoefenen, zonder al dat politieke gedoe.”

“Als we niet snel ingrijpen staat Rotterdam over dertig jaar al gedeeltelijk onder water.”

Haar ultieme doel? “Een klimaatneutrale economie in 2050, waarin iedereen toegang heeft tot energie en voedsel. Dan kan ik vredig sterven.” Ze corrigeert zichzelf snel. “Nee wacht! Ik wil honderd worden, dat is in mijn familie met een enorm sterke vrouwenlijn niet ondenkbaar. Ik wil het wel meemaken.”

Wat meemaken? “Ik geloof echt dat als we niet snel wat doen alles helemaal fout kan gaan. De temperatuurbalans begint weg te raken. Dan wordt de wereld onleefbaar door een stijging van de zeespiegel, stormen en branden. Als we niet snel ingrijpen staat Rotterdam over dertig jaar al gedeeltelijk onder water. Dat is misschien doemdenken, en daar houden mensen niet van, maar ik denk het echt! Ik wil zien wat we gaan doen om dat te voorkomen.”

Positieve noot

Gelukkig heeft ze goede hoop. “Opeens is er een groot groen leger ontstaan. Dat vind ik echt super leuk aan deze tijd. Het besef is verschoven van idealisten naar de ondernemers. En ik ben dol op ondernemerschap. Fantastisch!”

Ondanks de apocalyptische doembeelden en haar missie kan de Rotterdamse zich gelukkig ook heel goed ontspannen. Zo vierde ze haar 50ste verjaardag (voor corona uitbrak) tot in de kleine uurtjes dansend en zingend in een foute karaokebar. En ze is op haar gelukkigst in een tentje op Vlieland en tijdens de taekwondo- en krav maga-trainingen. “Het klinkt misschien gek, maar ik vind ook afleiding in het lezen van energienieuwtjes, of het volgen van spannende Twitterfitties”, verraadt ze nog. De aard van het beestje…